Naprawdę dobry film z dwiema męskimi gwiazdami ku uciesze damskiej części publiczności: Naveen Andrews (Lost) i Hugo Weaving (Lord of the Rings), plus świetnie grający swe role Miranda Otto jako wieczna optymistka, Kimberley Davies jako typowa blondyneczka i Noah Taylor jako zagubiony w narkotykach chłopak.
Jednak na największe słowa pochwały zasługuje Hugo Weaving jako niespełniony muzyk w średnim wieku oraz Miranda Otto.

Historia typowa dla filmów tego rodzaju, to opowieść o zmaganiu się z życiem o które pyta w jednej ze scen Hanif bardziej doświadczonego Morrisa:
"Czy życie musi być takie porąbane?" na co Morris: "Nie wiem."
Tak więc jest to film o problemach i wyzwaniach jakie serwuje nam życie o dokonywaniu wyborów z których skutkami musimy prędzej czy później się zmierzyć.

W dwóch momentach film jest przewidywalny: pierwszy gdy przyjaciele spotykają Morrisa (którego gra tak znany aktor jak Weaving) i z tego właśnie względu że jest tak znanym aktorem z góry wiadomo że to spotkanie będzie miało ciąg dalszy, drugim momentem jest zaś rozmowa Morrisa z Mimi na temat jej przeszłości, można się domyśleć dlaczego rozmawia o tym właśnie z nim, jest jednak jedna rzecz która zaskakuje w tym filmie- to zakończenie. Moim zdaniem nietypowe jak na taki film, zaskoczyło mnie ale... nie powiem więcej by nie psuć oglądania.

Od strony technicznej zaś film bywa chwilami bardzo ciekawy, nietypowe ujęcia + kolorystyka.
Do tego dochodzą świetne dobrane do sytuacji kawałki, złote przeboje sprzed lat.

Polecam